با اینکه نتیجه انتخابات به نفع اصلاح طلبها تموم شده احساس میکنم باید نکاتی از روند ناجوانمردانه اصلاح طلبان در حق همدیگر رو در حافظه وبلاگم ثبت کنم که حداقل یادمون نره که اینها فقط شعار اخلاق مداری و احیاء اخلاق رو میدن ولی در همین ابتدای کار برای رای آوردن همین اصل رو زیر سئوال بردن هر چند که آقایون اصولگرا در این مورد شاهکار زدن که تو پست بعدی از خجالت ایشان هم در خواهم اومد.
اما داستان اصلاح طلبان؛
در ابتدای ثبت نام کاندیداها و اعلام حمایت جناحها از کاندیداهای مد نظرشون، اصلاح طلبها در تریبونها و روزنامه های خودشون جناب آقای عارف رو به عنوان کاندید جناح اصلاح طلب معرفی کردند و جناب آقای روحانی به عنوان کاندید مستقل پا به عرصه انتخابات گذاشتن و بقیه نفرات هم که یا اصولگرا بودن یا مستقل. بعد از گذشت چند روز از تبلیغات بنا به محاسبات خاص آقایون که از لحاظ ظاهر و بهره برداری های سیاسی و ... آقای روحانی شباهت بیشتری به روسای اصلاحات دارد فشار رو بر اقای عارف وارد کردند تا با زبون خوش خودش از گردونه انتخابات کنار بکشه اما با نهایت استقامت ایشون مواجه شدن. خودم تیتر درشت یکی از روزنامه هاشون رو خوندم که از قول آقای عارف -نزدیک به این مضمون-نوشته بود: اصلاح طلب میدان را خالی نمیکند. خلاصه به قول دوستان انقد زدنش که بره بیرون از گردونه اما دیدن نمیره تیر خلاصو زدن صبح فردای اعلام موضع آقای عارف برای ماندن در عرصه انتخابات روزنامه های اصلاح طلب با تیتر درشت اعلام کردند که :
کاندید مورد حمایت اصلاح طلبان: روحانی
یعنی آقای عارف رو سنگ روی یخ کردن و همون شب خبر انصراف آقای عارف بصورت غیر رسمی پخش شد و فردا صبح بصورت رسمی در روزنامه ها زده شد و بنده خدا آقای عارف هم خودش رو از تک و تا ننداخت و گفت: بخاطر نظر رئیس اصلاحات کنار رفتم. در صورتیکه راه دیگه ای براش نگذاشته بودند.
خلاصه که آقای عارف که خیلی بیشتر از آ روحانی تو اصلاح طلبها محبوبیت داشت بخاطر لابی راست سنتی و اصلاح طلبان منفعت طلب قربانی شد. این هم داستانی واقعی از اخلاق مداری دوستان اصلاح طلب.
